Als kind kreeg ik van mijn ouders een teddybeer. Ik was blij met mijn toen nog pluizige witte beer. Inmiddels is hij kaal en versleten en zit hij stilletjes in een hoekje van mijn slaapkamer. Voor veel kinderen is een teddybeer hun eerste vriendje en een bron van geborgenheid, warmte en troost. Ze worden gegeven als uiting van liefde en genegenheid.
Vrienden voor het leven
Een teddybeer kan steun geven, vooral tijdens moeilijke periodes van verlies en verdriet. Zelfs als mensen ouder worden. Ze worden vaak beschouwd als vrienden voor het leven. Dat ervaar ik in al haar puurheid als ik de afscheidsdienst voorbereid van een man van 74 jaar, met een licht verstandelijke beperking. Ik noem hem hier Bob.
Ik maak kennis met Lida, met wie hij ruim 50 jaar getrouwd was, een kort en stevig vrouwtje die nuchter praat over het verlies van haar Bob. “We gaan allemaal een keer.” Ze is trots dat ze zo lang getrouwd zijn geweest. Bij het gesprek is haar begeleidster aanwezig. Iedereen van de verzorging kent Lida en Bob als hele lieve mensen, altijd bezig en altijd met hondenkoekjes op zak. Ze deden alles samen en waren dol op elkaar.
Verhalen bij de foto’s
Een goede invalshoek voor het schrijven van mijn teksten voor de afscheidsdienst zijn de fotoboeken. Op tafel ligt een hele stapel en we bladeren er samen doorheen. Bij iedere foto vertelt Lida enthousiast wat erop te zien is: zijn ouders, familie, Bob in de tuin, hun twee hondjes, de uitjes naar dierentuinen, vakanties, mee met de Zonnebloem, foto’s van hun 25- en 50-jarig huwelijksfeest, samen met Roel van Velzen op de foto!
Zijn teddybeer
Op een stoel zie ik een oude teddybeer zitten. Lida vertelt dat deze beer al 70 oud is, Bob kreeg hem toen hij 4 jaar was. Zijn moeder herstelde zijn pootjes en naaide een pakje voor hem. De beer ging even mee naar het verpleeghuis, maar kwam na het overlijden van Bob weer naar huis. Als ik voorstel om de beer mee te nemen naar de uitvaart vindt Lida dat een goed plan.
Voor zijn kist
Tijdens het afscheid zit de beer van Bob voor zijn kist. Lida steekt er een kaarsje bij aan. Ik richt mij met name tot Lida, spreek eenvoudige taal en vaak in haar eigen woorden. Zij knikt bij wat ik zeg of lacht. En af en toe is er een traantje. De mensen in de aula leven mee. Ze hoopt dat Bob nu bij zijn ouders in de hemel is en dat zij daar ooit weer samen zullen zijn.
De teddybeer, die gaat weer met Lida mee naar huis. Hij is voor altijd verbonden met warme herinneringen aan Bob. Deze beer werd een symbool voor warmte, steun, liefde en verbondenheid. Teddyberen zijn er om te koesteren!
Wat een pure, bijzondere afscheidsceremonie
De week erop belt Lida me op om te zeggen hoe mooi ze het afscheid vond en dat alle mensen het ook zo mooi vonden. We babbelen nog even na. Ook ik kijk met voldoening en plezier terug op deze bijzondere afscheidsceremonie. De eenvoud en puurheid hebben mij geraakt. Lida heeft lieve mensen om zich heen die haar zullen steunen. En gelukkig zijn er de fotoboeken waar ze doorheen kan bladeren.
Levenswending
Wil jij graag mijn hulp bij de inhoudelijke vormgeving van een afscheidsceremonie? Je kunt me altijd bellen of mailen (tel. 06-29078056 of karin@levenswending.nl). Ik werk samen met de uitvaartverzorger van jouw keuze of ik kan hierin een voorstel doen. Voor meer informatie zie mijn website www.levenswending.nl.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.