Stenen

Voor een uitvaartbegeleidster schrijf ik de volgende tekst voor een afscheid.

“Hij was een metselaar in hart en nieren. Heel veel stenen zijn tijdens zijn leven door zijn handen gegaan.
Hij kende de fijne kneepjes van het vak. In weer en wind in de weer met metseltroffel, mortel of specie, met als bindmiddel cement of kalk en water, met gebruik van een loodlijn.
Met stenen kun je bouwen. Stenen kunnen samen een huis worden om in te wonen. Met zijn vrouw stichtte hij een gezin. Een steen vertegenwoordigt vastigheid, kracht, duurzaamheid. Hij was een man uit één stuk, een harde werker, een rots om op te bouwen. Zijn vrouw was als de voegen in zijn leven, zij zorgde voor de verbinding en regelde echt alles. Op latere leeftijd droeg hij zijn steentje bij door vrijwilligerswerk te doen. De “steen op zijn maag’ was toen hij te horen kreeg dat hij darmkanker had.
Met zijn leven van eenvoud en zorgzaamheid betekende hij veel voor de mensen om hem heen.”

Dit wordt mooi verwoord in het lied De Steen van Bram Vermeulen dat klinkt:
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde,
het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen,
het water vindt er altijd een weg omheen.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde,
nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde ’t bewijs van mijn bestaan
omdat, door het verleggen van die ene steen,
het water nooit dezelfde weg zal gaan.

Passend bij wie hij was, liggen op zijn kist een aantal kaarsen in de vorm van stenen. Als symbool voor al onze mooie herinneringen steken zijn kleindochters deze waxinestenen aan. Zo zetten zij hem nog één keer in het licht van onze liefde voor hem.

Dit zijn de slotwoorden.
“Door een steentje bij te dragen, bouw je samen wat moois op. Het verbindt.
Bij dit afscheid zijn er de mooie herinneringen, die we mogen koesteren en die met ons meegaan nu wij ons leven verder leven.
Ik wil afsluiten met het volgende beeld.
Wanneer je een steen gooit in het verstilde water, zie je cirkels van golven die zich steeds verder uitbreiden, tot ze tenslotte weer opgaan in het glanzende water. Eenvoud en zorgzaamheid zijn als cirkels van liefde die ons omhullen en die zich uitbreiden.”

In het slotlied De Heer is mijn Herder klinkt het zo:
Hij zal mij geleiden naar grazige weiden.
Hij voert mij al zachtkens aan waat’ren der rust.