Op zoek naar een persoonlijk symbool of rode draad in een uitvaartdienst komen lijnen vaak spontaan en mooi samen. Op de rouwkaart staat de Waterpoort in Tiel. Op het plein bij deze poort is de vrouw geboren. Ze is een jonge vrouw als de oorlog uitbreekt. In de laatste winter van de Tweede Wereldoorlog wordt Tiel zwaar getroffen tijdens gevechten tussen de Duitse bezetters die in de stad gelegerd zijn en de geallieerden aan de bevrijde overkant van de Waal. In november 1944 wordt de Waterpoort door de Duitsers opgeblazen, om het de geallieerden te bemoeilijken de stad in te komen. In 1979 wordt de poort herbouwd.
Een poort is een sterk symbool en spreekt tot de verbeelding.
Is het niet een poort die ons bij de geboorte toegang geeft tot het leven? Daagt een poort ons niet uit om er doorheen te gaan en nieuwe verten aan de andere kant te ontdekken? Symboliseert het de geborgenheid van de thuiskomst? Of is het een afweermiddel tegen het onbekende, tegen gevaar. Dan doen we ‘m dicht uit angst of als afweer tegen de vijand.
Een poort moet sterk zijn, net als deze vrouw die de oorlog heeft meegemaakt. Zij is van nature wat gesloten van aard. In de NTR-Documentaire Na de bevrijding vertelt zij haar ervaringen. Het lied Eens zal de Betuwe in bloei weer staan, uit 1946 maakt het geheel rond.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.