Patchwork

Dit verhaal deel ik met toestemming van de familie.

Half juni kom ik op bezoek bij een echtpaar, zij hebben mij eerder gezien bij een avondwake. Theo, midden in het leven staand, heeft niet lang meer te leven. Zorgzaam als hij is, wil hij dat alles voor zijn afscheid goed geregeld wordt.

De naaimachine speelt van jongs af aan een rol in zijn leven. Enkele zeldzame exemplaren staan bij hem thuis. Zijn opa begon ooit een naaimachinewinkel en hij heeft dit uitgebreid naar zeven winkels. Als achtergrondafbeelding op zijn rouwkaart is dan ook gekozen voor een antieke naaimachine.
Tijdens de afscheidsceremonie staat een prachtig oud naaimachientje op zijn kist, versierd met roosjes en een lapje met een gedichtje. Zijn vrouw ziet in het vliegwiel van de machine een symbool van oneindigheid.

Na mijn welkomstwoord vervolg ik: “Met een naaimachine kun je verstellen, herstellen, aan elkaar maken. Het is het verbinden met garen of draad van stoffen tot een geheel, een kledingstuk of een lappendeken. Theo was op zijn manier ook een verbinder.
Ik moet denken aan Patchwork, waarbij lapjes katoenen stof aan elkaar worden genaaid. Deze lapjes van verschillende kleuren en dessins vormen een origineel eindresultaat. Dit beeld past heel mooi bij Theo. Alle lapjes, facetten van zijn leven, met zijn gezin, zijn werk, zijn muziek, vrijwilligersactiviteiten en andere bezigheden vormen een kleurrijk en uniek geheel. Zijn ondernemersgeest en energie een rode draad in zijn leven.”

We luisteren naar zijn lievelingsmuziek, het koor zingt een paar liederen, de kleinkinderen steken kaarsen aan, ik vertel zijn levensverhaal en twee zwagers spreken. Ook zing ik met gitaarbegeleiding op zijn uitdrukkelijke verzoek het Avé Maria van Bach/Gounod.

Daarna rond ik af met de volgende woorden:
“Het leven van Theo kunnen we zien als een kleurrijke en unieke deken, waarbij ieder lapje een deel weerspiegelt uit zijn leven. Een denkbeeldige deken van vele mooie, grappige en dierbare herinneringen. Een deken, die we in gedachten om ons heen kunnen slaan en die ons nu troost en warmte mag geven. Waarin we ons kunnen koesteren in deze tijd van afscheid en gemis. In ons hart bewaren we wie hij was en wat hij voor ons betekende.”

Tot slot zing ik het lied We’ll meet again van Vera Lynn en de mensen in de kerk zingen zachtjes mee.

Het is een mooie, sfeervolle ceremonie, helemaal passend, precies zoals hij en zijn vrouw het graag wilden. Het beeld van patchwork, een kleurrijke deken, ontroert de familie. Een fijne samenwerking met Ans van Vulpen en Marlies Masereeuw van Memorans Uitvaartzorg.