Paardenbloempluisjes bij een afscheid

Terwijl ik samen met de uitvaartleider rustig in een hoekje van de koffiekamer zit na afloop van de uitvaartdienst, komen na elkaar de kleinzoon, zoon en zijn vrouw naar ons toe om ons te bedanken voor de fijne begeleiding. Net als tijdens ons gesprek een aantal dagen eerder vertelt de schoondochter over hun dilemma bij het invulling geven aan de dienst. Haar schoonmoeder leefde teruggetrokken en had weinig voor zichzelf nodig. De familie wil de dienst in haar geest doen, maar het moet tegelijk ook bij hen passen. Uiteindelijk zijn we tot een combinatie gekomen. Ze zijn heel blij met het mooie afscheid wat net achter de rug is. Zowel de kleinzoon als de schoondochter zeggen blij te zijn zelf gesproken te hebben, hoe spannend ze dat ook vonden. Het geeft ze achteraf echt een goed gevoel. Tijdens mijn begeleiding heb ik ze daarin ook gestimuleerd.

Vijf dagen geleden kwam het telefoontje of ik een familie kon begeleiden bij een afscheid. Diezelfde avond zit ik bij de familie thuis. De schok van de wijze van overlijden van hun moeder is groot. Eerst moet er ruimte zijn om deze emoties te kunnen uiten, daarna ga ik zachtjesaan over naar hoe zij de uitvaartdienst voor zich zien, wat zij belangrijk vinden en of ze al ideeën hebben. Ik inventariseer wie er willen spreken.

De zoon wil graag dat ik het levensverhaal vertel, hij heeft al wat korte punten opgeschreven. Op mijn vragen schetsen ze een beeld van wie hun moeder was en komen herinneringen naar boven. Tenslotte hebben we het over de muziek en ook willen ze graag foto’s tonen.

Na ruim 2 uur heb ik veel informatie verzameld en vertel wat ze de komende dagen van mij kunnen verwachten. Mijn concept tekst zal ik aan ze mailen, omdat ik het belangrijk vind dat wat ik schrijf een goed beeld geeft en kloppend is.
De volgende dag ben ik een groot deel van de dag bezig met het schrijven van teksten. Op de rouwkaart staan pluisjes van de paardenbloem, dat vindt de familie passen bij deze frêle vrouw en dat wordt een rode draad in mijn verhaal.

In mijn opening schets ik een beeld van de overledene. Ik schrijf woorden van troost bij de schok van haar overlijden. In mijn nawoord maak ik het geheel rond en probeer een boodschap mee te geven. Als ik uiteindelijk tevreden ben, mail ik ze mijn tekst. De volgende dag geven zij aan mijn teksten heel mooi te vinden. Ze vinden het knap dat ik van al die brokjes informatie zo’n mooi geheel heb weten te maken. De kleinzoon mailt mij zijn verhaal en voor de schoondochter zoek ik een gedicht uit wat zij wil voorlezen.
Ik zorg ervoor dat de muziek, de door mij gemaakte PowerPoint van de foto’s en de Orde van Dienst tijdig bij het crematorium zijn. Ook de uitvaartleider mail ik mijn Orde van Dienst en we bellen om af te stemmen.

Op de dag van de uitvaart print ik al mijn teksten uit, lees deze nog een keer hardop voor mezelf voor, kleed me om en ga tijdig de deur uit om ruim voor aanvang bij het crematorium te zijn.
Het is een mooi en warm afscheid.

Zoals een paardenbloempluisje zweeft in de wind, zo is zij zachtjes heengegaan, naar het licht. Dat dat een troost mag zijn. 

Wanneer de familie hun moeder naar de crematieruimte begeleidt, horen we het geluid van een vliegtuig. De overleden echtgenoot van mevrouw werkte bij de luchtmacht en nu is het net of hij haar komt halen. Een bijzonder moment.

Thuisgekomen trek ik eerst andere kleren aan en ga naar buiten om frisse lucht op te snuiven na dit intense afscheid. Over een paar weken bel ik naar de zoon om te horen hoe het met ze gaat en voor een korte terugblik op het afscheid.

De paardenbloem staat wel symbool voor gematigdheid en vertelt ons dat het leven maar kort en delicaat is en dat je nooit weet waar de wind je heen voert. Het wegblazen van de pluisjes staat symbool voor loslaten, vrijheid. Het zegt: vergeet niet om te dromen, te wensen en je de grote vreugden van de kleine dingen in het leven te herinneren.