Levenspad

De voorkant van de rouwkaart heeft hij zelf uitgekozen. De foto van de paarse heide met het pad dat verdwijnt in de verte vond hij prachtig. Het beeld van het pad raakte hem.

Het levenspad als metafoor gebruik ik voor het beschrijven voor zijn levensverhaal. Zijn gezin, familie, vrienden, collega’s die samen met hem het pad voor lange of korte tijd lopen. Paden die uit elkaar gaan en weer samenkomen. In stilte het pad lopend, dan weer pratend en zelfs zingend. Zijn werk was: zorgen dat mensen op het rechte pad blijven. Hij laat boeven het hazenpad kiezen, komt in aanraking met mensen die van het padje af zijn.
Hij heeft vooral genoten tijdens het lopen van zijn levenspad.
Een spreekwoord uit Twente: ne grote loopsküte: iemand die graag op pad is.
Maar er zijn ook kuilen en stenen op zijn pad, scherpe bochten, moeilijke tijden, met name de laatste jaren van zijn ziekte. Zon afgewisseld met schaduwen, storm en regen. Kruispunten van paden ook, met of zonder richtingsaanwijzers, waarbij hij een keuze moest maken welk pad te vervolgen. Hoe ging hij daarmee om? Liet hij zich leiden of bepaalde hij vooral zelf?

Hij liep zijn levenspad op zijn eigen unieke wijze. We zien in gedachten alle stappen die hij tijdens zijn leven heeft gezet. De lichte en de zware stappen, de mensen die naast hem hebben meegelopen. Vanaf zijn geboorte tot de laatste stap, die hij afgelopen woensdag zette.

Het beeld van het pad in de hei raakte hem.
De grote stille heide, zoals we die vinden in de omgeving van waar hij geboren is, een plek van stilte en rust. Een pad dat verdwijnt achter de horizon naar onbekende verten. Wij zwaaien hem hier vaarwel en wensen hem een goede reis. Ons levenspad lopen wij verder met D. in ons hart, met de herinnering aan wie hij was en aan wat hij voor ons betekende.
Met zijn woorden in ons hart: Ik heb genoten en een prachtig leven geleid,
houd dit in gedachten en glimlach bij mijn afscheid. Gegroet!