De zwerfsteen op het graf van mijn vader

Op de geboortedag van mijn vader, 19 januari, rijd ik van het nog groene landschap van midden Nederland zo het winterse sneeuwlandschap van Noord-Brabant in. Ik ga naar mijn moeder toe. In de saaie januarimaand was mijn vaders verjaardag het eerste gezellige familiefeest. Het is dit jaar 15 jaar geleden dat hij in de zomer van 2008 overleed. Het afscheid dat wij als gezin, mijn moeder en haar drie dochters, vormgaven was persoonlijk en mooi.

Een korenschoof op zijn kist

Zijn kist werd op een huifkar naar de katholieke kerk tegenover ons ouderlijk huis gereden. Op zijn kist een grote korenschoof met veldbloemen, die wij ’s ochtend op de oude bolle akkers van Gijzenrooi hadden geplukt. Het oude cultuurlandschap waar mijn vader altijd doorheen fietste op weg naar zijn werk en waarvoor hij als natuurbeschermer gestreden heeft, waardoor het nu een bijzonder mooi en waardevol natuurgebied is van het Brabants Landschap.

Zijn studie geologie

Mijn vader begon als jongeman een studie geologie, maar schakelde over naar een studie werktuigbouwkunde. Zijn kennis van stenen en mineralen was aanzienlijk. Tijdens wandelvakanties met ons gezin gingen we vaak fossielen zoeken en vertelde hij ons altijd vol enthousiasme hoe de verschillende aardlagen in miljoenen jaren gevormd werden. Hij hield van de ruige bergen en liet ons anders kijken naar het landschap.

Een zwerfsteen op zijn graf

Na zijn begrafenis zocht mijn moeder naar een passende steen voor op zijn graf. Het moest zo natuurlijk mogelijk zijn, passend bij mijn vader. Het werd al snel duidelijk dat het een zwerfsteen zou worden. Bij een steenhouwer vonden wij een karakteristieke steen van zo’n 250 miljoen jaar oud. Alleen mijn vaders naam en data werden erin gegraveerd. Door de jaren heen werd de steen bedekt door korstmossen in zachte tinten, teken van schone lucht.

Wat zijn wij mensen nietig in de tijd, vergeleken met zo’n zwerfsteen. Afkomstig van een berg, omhooggestuwd vanuit de aarde, stukken losgeraakte rots, door erosie tijdens het transport door landijs en rivieren afgerond en tenslotte hier in de lage landen terecht gekomen.

De keuze voor een grafsteen

Op zijn geboortedag ga ik met mijn moeder naar de begraafplaats, die bedekt is met een laagje verse sneeuw. Het witte laagje glinstert, de diepe rust wordt slechts zachtjes verstoord door het knisperen van mijn voetstappen in de sneeuw. De oude grijze grafzerken spreken mij het meest aan, daarnaast zijn er moderne nieuwe grafstenen. Iedere nabestaanden sluit in de uitvoering ervan aan bij hun overleden dierbare en persoonlijke smaak.

Herinneringsbankje

Na wat gemijmerd te hebben bij het graf van mijn vader, maken we een winterwandeling door zijn favoriete natuurgebied, waar de gele katjes van de hazelaar en de rode uitlopers van de wilgen het landschap kleur geven. Bij het beekje de Beekloop staat zijn bankje, het Kees Menken Banske, beschermer van Gijzenrooi en De Peel. Hier op deze mooie plek ademt nog steeds de geest en spirit van mijn vader.