Vanmorgen is mijn zoon weer voor een paar maanden als stuurman aan boord gegaan. Van zijn oma kreeg hij ooit een medaillon van Christoffel, de patroonheilige van de reizigers, maar ook van timmerlieden en nog vele anderen.
Het is een oud verhaal, deze legende van de reus onder de heiligen, de veerman, die het Christuskind op zijn schouders door een woest stromende rivier droeg en veilig aan de overkant bracht.
In gedachten ben ik terug bij de afscheidsdienst waarbij ik voorging van een man die altijd een kettinkje met Christoffel droeg. Van jongs af aan maakte hij ontelbare reizen met zijn motor. Dit werd dan ook de rode draad in de afscheidsdienst.
Ik ga op reis en neem mee … Christoffel en die bracht hem altijd veilig weer thuis.
Ik vertelde over zijn levensreis door kalme en door woeste wateren samen met zijn vrouw, kinderen en vrienden en sloot af met de volgende woorden.
De tijd draagt alle mensen voort, op zijn gestage stroom. Zo staat het in de legende van Christoffel. Het Christuskind op zijn schouder als teken van geloof en vertrouwen. Geloof wordt een mens niet zomaar in de schoot geworpen, het moet groeien en je moet ook zorgen dat het kan groeien en er je eigen vorm voor vinden. Het gaat ook altijd door de diepte heen. Hij heeft nu de oversteek gemaakt in het vertrouwen dat hij veilig is thuisgekomen.
Hier scheiden onze wegen
hier loopt het spoor uiteen
Hier staan wij in de regen
Van hier gaan wij alleen
Van hier gaan wij alleen
En waarheen jij ook gaat
en kom maar veilig thuis
Hier laten wij ons achter
hier gaan wij uit elkaar
hier gaan wij uit elkaar
De dagen en de jaren
het was de moeite waard.
Misschien is het een cirkel
en kom ik jou weer tegen
Hier scheiden onze wegen
Vaarwel en vaar uit.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.