Vanmorgen is mijn zoon weer voor een paar maanden als stuurman aan boord gegaan. Van zijn oma kreeg hij ooit een medaillon van Christoffel, de patroonheilige van de reizigers, maar ook van timmerlieden en nog vele anderen.
Het is een oud verhaal, deze legende van de reus onder de heiligen, de veerman, die het Christuskind op zijn schouders door een woest stromende rivier droeg en veilig aan de overkant bracht.
Ik vertelde over zijn levensreis door kalme en door woeste wateren samen met zijn vrouw, kinderen en vrienden en sloot af met de volgende woorden.
De tijd draagt alle mensen voort, op zijn gestage stroom. Zo staat het in de legende van Christoffel. Het Christuskind op zijn schouder als teken van geloof en vertrouwen. Geloof wordt een mens niet zomaar in de schoot geworpen, het moet groeien en je moet ook zorgen dat het kan groeien en er je eigen vorm voor vinden. Het gaat ook altijd door de diepte heen. Hij heeft nu de oversteek gemaakt in het vertrouwen dat hij veilig is thuisgekomen.
Van hier gaan wij alleen
hier gaan wij uit elkaar
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.