Over de A67 naar mijn moeder, een reis terug in de tijd

Sinds ik het ouderlijk huis verliet, volg ik over de A2 vanaf Utrecht de verkeersborden richting Venlo om via de A67 naar mijn moeder te gaan. Na knooppunt Leenderheide is dan de eerste afslag Geldrop. Ik moet op tijd afremmen om de scherpe bocht te nemen. Tot zo’n tien jaar geleden was Leenderheide een grote rotonde met stoplichten. Ook onderweg op vakantie naar het zuiden via Maastricht is dit de rotonde die genomen moest worden. Het was altijd weer afwachten of het stoplicht op groen bleef staan of dat er een file was. Inmiddels zijn er grote fly-overs gekomen. Files staan er echter nog regelmatig, zo hoor ik op de radio.

Een vertrouwd stukje snelweg
Hoe vertrouwd is dit stukje snelweg. Het is grappig hoe het zoveel nostalgische herinneringen kan oproepen aan mijn jeugd. Vanaf Leenderheide kom je langs de Meelakkers, waar we vroeger wandelden. We moesten dan wel eerst bij Genoeghuis het viaduct over de A67 over om bij het bos te komen. Als kind dacht ik dat deze snelweg en het viaduct er altijd al lagen. Nu lees ik op internet dat dit stukje snelweg in 1965 gereedkwam, twee jaar voordat ik als 6-jarige in Geldrop kwam wonen. Het was toen dus gloednieuw.

De geschiedenis van de A67 gaat terug tot midden jaren ’50, toen in 1957 een tracébesluit werd genomen om de A67 aan te leggen van de Belgische tot Duitse grens.

Over de A67 naar Venlo
Onlangs moest ik samen met mijn gitarist zingen bij een uitvaart in Venlo. Zo kwam het dat ik rijdend op de A67 er dit keer eens niet bij de eerste afslag af moest, maar helemaal moest doorrijden. Het was een onverwachte belevenis, een reis terug in de tijd. Ik kwam langs de de afslag Someren. Hier woonden mijn opa en oma van mijn moeders kant enige jaren. Daarvoor woonden ze in Haarlem, ik zag ze dus niet zo vaak als kind.

Wat vond ik het leuk dat ze dichter bij ons in de buurt kwamen wonen, maar een kwartier met de auto. Of een uur fietsen over de Strabrechtse Heide. Ik vond het fijn bij mijn opa en oma. In de zomer gingen ik en mijn zussen daar aardbeien plukken. Ik herinner me nog goed dat we bij mijn opa en oma Nederland zagen verliezen tegen Duitsland in 1972. Dat was niet zo leuk.

Museum in Asten
De volgende afslag die ik voorbij rijd is Asten. Dat doet me denken aan het natuurstudiecentrum- en beiaardmuseum van Jan Vriends, tegenwoordig het Museum Klok & Peel. Er was zowel binnen als buiten van alles te zien en te leren over de natuur. Ik herinner me vooral de opgezette vogels. Er waren ook indrukwekkende klokken te zien en te horen. Je leerde er hoe zo’n klok gemaakt wordt. Mijn opa en oma namen mij er graag mee naartoe.

De Peel
De volgende verkeersborden die ik voorbij rijd geven natuurgebied de Peel aan en Helenaveen. Ook hier, in dit grotendeels afgegraven hoogveengebied met zijn knuppelpaadjes op de grens van Noord-Brabant en Limburg, wandelden wij vroeger als gezin. Later deed ik mee met natuurwerkkampen van het IVN . Dat waren gezellige kampen met andere jongeren. Zo trokken we jonge boompjes uit om daarmee het gebied open te houden. Later is mijn vader zich actief gaan bemoeien met de bescherming van dit unieke natuurgebied.

Ook herinner ik me een bijzonder zangoptreden tijdens de Nacht van de Nacht in een donkere leegstaande kippenstal. Alle aanstekers die brandden terwijl ik het lied ‘Het Dorp’ van Wim Sonneveld zong. Zijn partner Friso Wiegersma die het lied schreef kwam uit Deurne in de Peel.

Venlo
Uiteindelijk bereik ik Venlo, een stad waar ik nog niet eerder ben geweest. De stad die mij altijd de richting aangeeft naar mijn moeder. Na afloop van een mooi zangoptreden rijd ik weer terug over de A67 en neem dit keer, komend vanaf die kant, de afslag naar Geldrop. Een nieuwe ervaring voor mij, de bocht is hier minder scherp. In het dorp rijd ik sinds een aantal jaren een andere route. Niet meer naar de oude vertrouwde straat van mijn jeugd, maar naar het appartement waar mijn moeder sinds een aantal jaren woont.

Een kopje thee bij mijn moeder
Wat echter nooit verandert (hooguit ouder wordt, net als ik), is mijn moeder, die met een blije lach de deur opendoet. Dit jaar wordt ze 87 jaar. Een dikke knuffel, een enthousiaste begroeting. Eerst maak ik altijd even een rondje door haar woonkamer, bekijk de kaartjes op de kast, nieuwe foto’s op de piano, boekjes op het tafeltje, briefjes met waar ze aan moet denken op de eettafel. Mijn moeder gaat op haar manier aan het redderen, een kopje thee met wat lekkers erbij. Dan moet ik alle verhalen vertellen. Het is fijn en zo vertrouwd. Ik ben weer even kind. Zij is degene die mij het langst van iedereen kent. Die mij heeft gedragen en gebaard. Ik ben zo blij dat ze er nog is en ik hoop nog lang die route naar haar te mogen rijden.

Moederdag vieren
Elke tweede zondag in mei vieren we moederdag. Als kind maakten we vroeger op school een knutselwerkje voor onze moeders met een gedichtje erbij. Een cadeautje kopen, een bos bloemen is lief, maar het gaat vooral om de lieve en aandachtsvolle intentie. Zowel voor moeders die dichtbij zijn en moeders die in herinnering aanwezig zijn, omdat ze overleden zijn, is er een manier om herinneringen te koesteren en om lieve eigenschappen te koesteren. Mocht je daarover van gedachten willen wisselen, neem dan gerust contact met mij op via www.levenswending.nl.