In de stilte kun je me horen

Lieve Johanna, onlangs was ik bij jouw uitvaart in de katholieke kerk, waar jij als jonge vrouw in de pastorie gewerkt had. Ik luisterde naar jouw levensverhaal, verteld door jouw oudste zoon. Je was een schipperskind, leerde je man op de pastorie kennen. Jullie kregen vijf kinderen. Je steunde je man waar je kon bij zijn eigen bedrijf. Bij jullie thuis was het een zoete inval, je hield van gezelligheid en drukte om je heen. 

Ik luisterde naar de pastoor die jou persoonlijk goed gekend had. Ik luisterde naar zang en gitaarspel, bekende kerkelijke liederen, het Avé Maria waar je zo van hield. Gebeden en gezang die ik zonder nadenken mee kon prevelen, opgeslagen in mijn geheugen tijdens mijn jeugd toen ik wekelijks in de kerk kwam.

De relatie tussen jou en je dochter
Aan het einde van de afscheidsdienst luisterde ik naar de Ode van mijn vriendin, jouw dochter. Haar proces met jou was pittig geweest. Zij vertelde mij er vaak over. De thema’s in jullie dochter-moederrelatie, haar verlatenheid als kind en wat dat met haar gedaan heeft. Haar innerlijk werk daarin. Het verschil in omgaan met gevoelens na een groot verlies, zij van haar geliefde, jij van je echtgenoot. Haar moeite met uitspraken als ‘Ga je nu al weg, och toe blijf nog even.’ De impliciete boodschap van laat me niet alleen. Het riep verzet en boosheid op.

Maar mijn vriendin, jouw dochter slaagde er steeds meer in om er met volle aandacht bij te blijven. Te verzachten, te helen. Dankbaar dat jij in het hospice uiteindelijk je strijd kon opgeven en in rust en vrede kon gaan. Wat blijft is heel veel liefde en dankbaarheid.

In de stilte kun je me horen
Mijn vriendin verwerkte het gedicht ‘In de stilte kun je me horen’ van Bonnie Bessem in haar Ode:

In de stilte kun je me horen
In de stilte kun je me voelen
In de stilte kunnen we samenzijn

Ongezien maar altijd aanwezig
dans ik nu in de Hemel
mijn hart dicht bij jou

Soms ben ik dichterbij dan je eigen hartslag
Soms ben ik verdwaald in jouw lach
en soms hoor ik je twijfels en bezwaren

Eindeloos dankbaar met onze tijd samen
ben ik thuis gekomen in de waarheid
waar wij allen worden gekend als licht
waar de liefde niet meer voor de angst zwicht

Leef je leven, laat geen kans voorbij gaan
’s avonds als je alleen bent
kijkend naar de maan
zal de zweem van pure liefde over je spoelen

een glimlach op ons gezicht
ons hart wat samen verlicht

In de stilte ga je me horen
In de stilte zul je me voelen
In de stilte zullen we samen zijn

 

Wat heeft jou zo geraakt in mijn muziek?
Lieve Johanna, wat heeft je destijds zo geraakt, wat resoneerde in jouw hart tijdens mijn zingen jaren geleden in de kapel van Samaya? Was het de sfeer in de kapel van de voormalige Priorij Gods Werkhof, de plek waar jarenlang zusters Augustinessen gebeden en gezongen hebben? De ruimte, de lichtheid? Waren het de mensen, in grote getalen gekomen om te luisteren naar mijn concert en CD presentatie? Het verwachtingsvolle? Was het omdat ik het eerste exemplaar van mijn CD aan jouw dochter, mijn goede vriendin gaf met woorden van dank voor haar liefdevolle steun en begrip tijdens een moeilijke periode in mijn leven? De spontane knuffel die wij elkaar toen gaven? Of was het toch vooral mijn zang ondersteund door gitaarspel van John Jacobs, die je tot in het diepst van je ziel beroerde? Een gevoel van gemis, verlatenheid, van hoop en liefde? Zodanig dat je daarna onze CD regelmatig bleef beluisteren en dagelijks in de maanden voor jouw dood?

Misschien moest het zo zijn
Na die keer in de kapel hebben we elkaar niet meer gezien. Af en toe vroeg je naar me. Maar je woonde niet in de buurt en er kwam nooit een gelegenheid. Misschien moest het zo zijn en mocht dit pareltje bewaard blijven in een afgesloten doosje. Mocht het blijven bij die ene bijzondere middag in de kapel.

Lieve Johanna, ik wens je liefde en vreugde toe, samen met dierbaren die jou zijn voorgegaan, in het licht aan de Andere Zijde. Dat er hemelse klanken mogen klinken.

Coverfoto: Welkomthuisklokje Samaya, door fotograaf Mieke Tollenaar.