Terwijl ik op de bus sta te wachten die mijn zoon thuis zal brengen, staar ik naar het bankje in het park in de verte. Alweer jaren geleden had ik daar een bijzondere ontmoeting. Die dag was ik met een wat opgewekter gemoed gaan wandelen. Mijn huwelijk verkeerde in zwaar weer en ik had daardoor geen vaste slaapplek meer. Terwijl ik door het park wandelde, passeerde ik een bankje met daarop een man met een karakteristieke kop, grijs haar en een baard. Naast hem een paar plastic tassen met al zijn spullen. Ik had hem de laatste tijd al vaker gezien.
Ik groette hem en zei iets wat de aanleiding was tot een praatje. Hij stelde zich voor als Anne (spreek uit Aonne). Hij noemde zichzelf een traveller. Eind van de week zou hij weer naar Málaga gaan en daar op de veranda zitten met uitzicht op de Middellandse Zee. Geïnteresseerd luisterde ik naar anekdotes uit zijn leven. Ik vertelde over de veranderingen in mijn leven en wees in de verte naar de plek waar ik misschien zou gaan wonen.
Ik voelde een zekere verwantschap met hem vanwege mijn eigen zwervende bestaan van de afgelopen tijd. Een gevoel van ontheemd zijn, helemaal teruggeworpen op jezelf. Een zoektocht met momenten van pijn, chaos, maar ook rust en vrede.
Zittend op dat bankje in het zonnetje voelde ik me gelukkig. We namen afscheid en we spraken af dat mocht ik ooit die kant opkomen, we elkaar zouden treffen bij het Statue di Augusto aan de haven. Tijdens een vakantie een paar jaar later ben ik inderdaad zonder hem te zien in Málaga geweest.
Zwervend in Frankrijk overleden
Een aantal jaren ging voorbij, tot op een dag mijn oog viel op een rouwadvertentie in de krant: ‘Het is goed zo… zwervend in Frankrijk in zijn slaap gestorven.’ Er ging een schok door me heen toen ik zijn naam herkende. Eronder stond het adres van zijn zus die bij mij in de buurt bleek te wonen. Ik schreef haar een kaart waarin ik mijn herinnering aan haar broer deelde. Daarop mailde ze mij dat mijn kaart en tekst haar hadden getroffen. Het deed haar goed dergelijke verhalen over haar broer te horen. Zijn leven was bewogen en ergens, ongeveer dertig jaar geleden, ging het ‘mis’. Ze had ondanks alles goed contact met hem. Ze was ook naar Frankrijk gegaan om hem op te halen. De plek bezocht waar hij gestorven was, onder een viaduct, maar wel met mooi bloeiend onkruid. Ze vond zelfs zijn radiootje afgestemd op de BBC.
Ze schreef dat ze hem vanuit haar huis hadden begraven, dat het mooi was en liefdevol. Haar broer was een goed mens, werd door velen niet begrepen. ‘Weer zo’n zwerver.’ Enfin, ik zou dat wel begrijpen. Ze schreef dat ze me graag een keer wilde ontmoeten.
Een eenvoudige grafsteen
Zo kwam ik bij haar op bezoek en vertelde zij over het leven van haar broer. Er volgde nog een paar fijne ontmoetingen. Na afloop gaf ze me twee cd’s met daarop een grote verscheidenheid aan muziekstukken, die haar broer mooi vond. Uiteraard ging ik die muziek luisteren en later nam ik er zelfs een paar op in mijn eigen repertoire.
Ze legde me uit waar zijn graf was en daar ben ik dan ook naartoe gegaan. Een eenvoudige grafsteen, waar ik even terug was in de tijd bij onze bijzondere ontmoeting. Naar hoe mijn leven sindsdien veranderd was. Door de jaren heen kwam ik er zo af en toe om hem gedag te zeggen en te vertellen hoe het mij verging.
Bezoek aan het kerkhof
De dag dat ik bij de bushalte stond te wachten, ben ik later op de fiets gestapt om kersen te kopen. Daarna had ik zin om door te fietsen en zo kwam ik langs het kerkhof. Ik besloot even bij Anne te kijken, maar kon in eerste instantie zijn graf niet vinden. Wel zag ik een plek vol hoog opgeschoten onkruid. Na een tijdje zoeken bedacht ik me dat zijn grafsteen misschien achter dat onkruid zou staan. En jawel, toen ik het aan de kant duwde, zag ik inderdaad zijn grafsteen. Blijkbaar was hier al een tijdje niemand meer geweest.
Zijn naam blijft in mijn herinnering
Ik heb zijn grafsteen wat vrij gemaakt en daarna in het zonnetje gemijmerd over hoe het in het leven kan lopen. Ieder mens loopt zijn eigen weg, bij de een met meer hindernissen dan bij de ander. Het kan je mee zitten of tegen. Je kunt succesvol zijn of in de ogen van anderen een mislukking, een zwerver zijn. Maar uiteindelijk gaat het om de binnenkant, over wat je voor een ander betekent.
Onze ontmoeting was voor mij betekenisvol en met een diep gevoel van verbondenheid. Een passant in een woelige periode in mijn leven, waarin er in mij een grote openheid was, waardoor er wezenlijk contact was. Ik hoop dat dat voor hem ook zo voelde.
Zijn zus verloor ik na haar verhuizing uit het oog. Maar ze zal het fijn vinden te weten dat er af en toe nog iemand bij zijn graf komt en aan hem denkt. Zijn naam blijft in mijn herinnering: Anne Meinema.
Een lied dat blijft
Eén lied van zijn cd klinkt nog vaak in mijn hoofd of zing ik uit volle borst mee: Those where the days my friend, we thought they’d never end van Mary Hopkin. Bij het horen van dit lied zal ik altijd aan hem denken.
Herinner mij
Verberg mijn naam niet
tussen plooien
van verdriet
Bewaar hem
als een handvest
of een lied
dat door je hoofd blijft spelen
Zolang ik voort besta
in tekens en verhalen
zolang nog hoor ik
bij dit leven
(Kris Gelaude)
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.