Af en toe kom je ze tegen in de natuur: een bankje met daarop een plaatje met een naam en jaartallen. Het zijn herinneringsbankjes, neergezet ter nagedachtenis aan een dierbaar persoon die is overleden of als aandenken aan een bijzonder moment. Ik zit graag op zo’n bankje en kijk dan om me heen, benieuwd naar wat haar of hem aansprak op deze plek. Bijzonder vind ik het als er ook nog een tekst bij staat. Als ik die lees, mijmer ik er een tijdje over. Wat wil deze persoon ons met die tekst meegeven? Wat waren zijn of haar dromen en verlangens? Zo’n bankje nodigt uit om even stil te staan, een moment van rust, van herinneren.
Herinneringsbankjes worden in overleg met de eigenaar van een gebied, meestal een natuurbeschermingsorganisatie, geplaatst. Naast het herinneren is het een mooie manier van schenken en iets betekenen voor natuur en landschap dichtbij huis.
Herinneringsbankje
Hoe fijn is het, zeker nu meer mensen zijn gaan wandelen, dat er bankjes zijn waar we op kunnen uitrusten. Onze zelf meegenomen koffie of lunch kunnen nuttigen, liefst met het zonnetje op ons gezicht. Mijn ervaring is dat als je zo een tijdje zit, je de natuur nog beter in je op kunt nemen. Een vogel die dichterbij hipt en begint te zingen, een bloemetje dat dan je aandacht trekt.
Kees Menken Bankske
Mijn vader overleed in 2008. Hij was een groot natuurliefhebber. Vanaf de jaren ’70 maakte hij zich sterk voor het behoud van Gijzenrooi als natuurgebied. Hij vond dat iemand het moest opnemen voor de natuur daar. Het jaar na zijn overlijden werd hij hiervoor geëerd met een bankje waar werkgroep De Peel zich voor heeft ingezet. Het is een robuuste bank en in de leuning staat Kees Menken bankske. En kleiner, schuin daaronder: beschermer van Gijzenrooi en Peel.
Dankzij mijn vader en zijn strijdmakkers is een deel van het gebied nu van Brabants Landschap. In de zomer staan de bolle akkers vol klaprozen, korenbloemen en kamille. Voor de officiële opening wandelden een groep mensen vanaf het huis van mijn moeder naar de bewuste plek, daar waar het paadje via een klein bruggetje een slootje kruist. Verschillende mensen van natuur- en milieuwerkgroepen hielden een toespraak. Na afloop was er koffie met taart bij het dorpscafé.
Rust- of ontmoetingsplek
Vanaf het bankje van mijn vader heb je een mooi uitzicht over het gebied. Niet gek dus dat het bankje vaak wordt gebruikt als rust- of ontmoetingsplekje. Dat doet ons goed. Als mijn moeder jarig is, wandelen we met de gezinsleden naar het bankje toe. Over vertrouwde paden door het mooie landschap en met zoete herinneringen. Met z’n allen op en achter het bankje maken we dan een groepsportret.
Dierbare herinnering
Onlangs schreef een journalist, nieuwsgierig geworden naar het Kees Menken Bankske, een artikel in een plaatselijke blad. Hij kwam ook bij mijn moeder op bezoek. Zij vond het natuurlijk fijn om over mijn vader te kunnen vertellen. Praten over onze dierbare overledenen doet altijd goed, zo blijft de herinnering levend. De journalist eindigde zijn stukje zo: Ja, daar mogen we Kees Menken, en het Brabants Landschap, dankbaar voor zijn. Voor dit mooie natuurgebied én voor dat bankje, op dat mooie plekje. Ik zit er graag.
Levenswending
Ik kan me voorstellen dat er bij die andere bankjes ook aandacht is gegeven aan de plaatsing, een ritueel om het bankje in te wijden. En dat het voor familie fijn is te weten dat zo’n bankje gebruikt wordt en mensen ervan genieten. Ben jij iemand of ken jij iemand die een herinneringsbankje bij een levenswending heeft laten plaatsen? Hoe is dat in zijn werk gegaan en wat is erop gezet? Ik ben benieuwd naar ervaringen, fijn als je die wilt delen.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.