Vanuit mijn katholieke achtergrond ken ik de rituelen rond overlijden en herdenken. Zo is er het gedachteniskruisje met de naam, geboorte-en sterfdatum van de overledene. Dit kruisje wordt in de uitvaartviering met een klein ritueel op de plaats gehangen waar we even stil kunnen zijn, om onze dierbaren te gedenken. Vaak brengt iemand van de rouw-of avondwakegroep rond de eerste jaargedachtenis dit kruisje naar de nabestaanden.
Maar het komt ook steeds meer voor, dat deze kruisjes in de viering van Allerzielen op 2 november een bijzondere rol krijgen. Voor deze viering worden de nabestaanden van al degenen die het afgelopen jaar zijn overleden speciaal uitgenodigd. De namen van de overledenen klinken nog een keer, soms wordt er nog iets karakteristieks over de overledene gezegd, er wordt licht aangestoken en de gedachteniskruisjes worden aan het eind van de viering aan de speciale genodigden overhandigd. Familie en vrienden gaan daarna naar het kerkhof. Ze maken het graf van hun dierbare schoon en leggen er bloemen of planten op.
Op verjaardagen en op de sterfdag wordt vaak een mis opgedragen, waarin speciaal voor de overledene en andere overleden familieleden wordt gebeden. Al deze momenten door de tijd heen zijn belangrijk in het rouwproces.
Maar wat als je niet tot een kerk behoort? Hiervoor in de plaats zijn eigentijdse rituelen ontstaan. Herdenkingsbijeenkomsten, georganiseerd door bijvoorbeeld uitvaartverzorgers en zorginstellingen, voorzien in een behoefte om te gedenken. Met het noemen van de namen, het aansteken van een kaars, het plaatsen van een roos, met passende teksten en gedichten en mooie muziek.
Als ritueelbegeleider en zangeres verbind ik me graag aan deze initiatieven en draag 
mijn steentje bij aan het blijvend herdenken en herinneren van een dierbare overledene.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.