Zij die woont aan de rand van het bos

Soms lees je een zin die je bijzonder raakt, zo’n zin die met je meereist. Zo verging het mij onlangs tijdens een interview met Inge Mazure in het blad Vuurvogel van Phoenix opleidingen. Over haar 60^e levensjaar zegt zij: “Het voelt alsof ik op de grens sta van een nieuwe tijd. Antevasin, een Sanskriet woord, is iemand die aan de rand van het bos woont, op de grens van twee werelden. Van dit beeld word ik heel blij, het ontroert mij. “

Wat een krachtig beeld roept dit bij mij op. In mijn jonge jaren woonde ik samen met mijn vriend in een oud huisje aan de rand van het bos. Vanuit de tuin wandelde ik met de hond zo het landgoed op met zijn mooie oude bomenlanen, weilanden en gevarieerd bos. Ik genoot daar enorm van. Het een tijd waarin ik vol verwachting uitkeek naar wat het leven zou brengen. Wonen of wandelen op een overgang in het landschap vinden veel mensen prettig. Je hebt de bescherming van het bos achter je en tegelijk kun je ver kijken.

Wat is een antevasin?
Nieuwsgierig geworden naar het woord antevasin lees ik op internet: een Sanskriet woord, dat lang geleden een letterlijke benaming was voor mensen die het drukke centrum van het wereldse leven achter zich hadden gelaten om zich aan de rand van het bos te vestigen, daar waar de geestelijke leermeesters zich ophielden.

De antevasin was geen dorpeling meer, maar had ook de transcendentie nog niet bereikt; hij was nog niet de wijze die volledige verwezenlijkt diep in de onverkende wouden woonde, hij zweefde er een beetje tussenin. Hij zat op de grens. Hij woonde in het zicht van beide werelden, maar richtte zijn vizier op het onbekende.

Vision Night in het bos
Eind jaren ’90 bracht ik een nacht door in de uitgestrekte bossen van Zweden, een Vision Night, een sjamanistisch ritueel. In mijn dagboek heb ik deze bijzondere nacht beschreven.

Na een voorbereiding word ik vanuit het kampement het bos ingebracht en vind daar een mooie plek bij een dikke spar. Ik spreid mijn kleed uit, naast een fles water heb ik lucifers en kaarsjes bij me. De opdracht is om wakker te blijven. Ik maak een vuurtje, waar veel witte rook vanaf komt. Als de schemering invalt, voel ik me angstig worden. Achter het vuur wordt het bos donker en ik laat het vuur uitgaan. Af en toe breekt er met een knal een tak af. Die brekende takken zie ik als vernieuwing, het oude loslaten. Ik hoor geritsel, maar verder is het stil en langzaam wordt het kouder. Ik voel me erg alleen. Wat is mijn visioen?

Ik dommel wat, schrik dan op. Kleine vonkjes en rooksliertjes kringelen omhoog. Ik voel de grond, die is heel heet. De bodem van dit bos is venig en ik realiseer me dat vuur ondergronds kan gaan. Ik klauw met mijn handen in de grond en giet het restant van mijn water erin. Er ontstaat een groot zwart gat, net een graf. Na een tijd voelt de grond koeler.Mijn angst is weg en ik ontspan. Ik ruik de frisse lucht en zie dat het licht terugkomt. Een paar vogeltjes beginnen te fluiten. Er is rust en ik leun met mijn hoofd tegen de boom. Denk aan verantwoordelijkheid nemen voor je daden, over spelen met vuur.De sfeer in het bos verandert, ik hoor gezoem van insecten. Ik ben een beetje koud en stijf en hongerig. Langzaam wordt het lichter. Ik steek twee kaarsen aan, bedank de spirits en moeder Aarde. Ik ben goed genoeg, maak deel uit van het geheel, verbinding.De zon is op, een ree loopt voorbij. Mijn hoofd is leeg. Tenslotte loop ik terug naar het kamp.  

Als uitleg krijg ik dat de witte rook staat voor reflections. Angst is er omdat ik dan in twee werelden ben. Door het graven, in de grond, in jezelf, kom ik weer in één wereld.

Nieuwe levensfase rond 60e jaar
Inmiddels woon ik alweer geruime tijd vlakbij een kasteelbos. Uit mijn raam kijkend aanschouw ik de wereld, de bomen, zie ik de zon opkomen en ondergaan. Ik heb veel gedaan, gezien en ervaren. Er zijn nieuwe inzichten. Mijn 60^e levensjaar vraagt om bewust stil te staan bij deze nieuwe levensfase. Net als de antevasin zoek ik graag de stilte op. De ene keer verkeer ik symbolisch gezien aan de rand van de bos, de andere keer waag ik een uitstapje in het bos.

Rituelen bij overgangsmomenten
Rituelen helpen om overgangen te markeren. Dat kan op allerlei manieren, net wat bij jou en de situatie past. Met mijn levenservaring hoop ik je te inspireren en loop ik graag een eindje met je op tijdens de wendingen in jouw leven. Voor meer informatie zie www.levenswending.nl.