Als kind hield ik vooral van buiten spelen, alleen of samen met mijn vriendinnetjes uit de buurt. Van mijn vierde tot mijn zesde jaar woonde ik in Castricum. De wijk waarin wij woonden was nog in aanbouw en achter ons huis was een weiland met rommelige hoeken. Er lagen grote ronde betonnen rioolbuizen, waar ik en mijn zussen opklommen of in gingen zitten. We vonden het best spannend daar. Ik herinner mij een heuveltje met een kuil erin ergens achter ons huis. Dat werd mijn koninkrijkje. Ik sleepte er een dekentje naartoe en wat spulletjes, een kannetje met water. Zou ik hier kunnen wonen? Aan de rand zag ik een struik met een soort peultjes eraan (ik denk een brem), dat zou mijn eten zijn.
Ik glimlach bij de herinnering. Heerlijk de fantasieën die ik als kind had, die je als kind kunt hebben. Het leven nog een groot avontuur. En gelukkig was er in die tijd buiten nog veel ruimte om te spelen en te ontdekken.
We sprongen touwtje voor op straat
Ook toen ik naar Geldrop verhuisde, speelde ik veel buiten. Ik had een rode step en vond het heerlijk om daarmee rondjes te steppen. Naast ons huis was een enorm grasveld met klimrekken. We speelden daar met de buurkinderen stand in de bal en op het rek heb ik heel veel koppeltjes geduikeld. Ook waren er bij de garages en voor ons huis bosjes waar je je kon verstoppen. We sprongen touwtje voor op straat, of elastieken, tollen, of met de bal, stoeprandje butsen. Achteraan het veld, bij de spoorlijn, stonden eikenbomen op het talud waar ik inklom. Ik nestelde me hoog op een dikke tak. Geweldig leuk vond ik dat. Mijn eigen plekje met uitzicht op wat zich in de verte afspeelde.
Op ontdekkingstocht in de buurt
Ik tekende plattegronden van de straten in de buurt en maakte van karton en papier sandalen. Die deed ik samen met andere spulletjes in een mooie tas voor het geval ik zou moeten vluchten of als ik besloot op reis te gaan. Ik weet niet meer waar die fantasie vandaan kwam, maar ik weet wel dat die sandalen en plattegrond belangrijk waren. Maar ook dat die sandalen snel kapot gingen als ik ze aantrok. Dat was dan weer minder. Nog steeds kijk ik graag op een kaart om me te oriënteren.
Spelen met lego
Behalve het buiten spelen, kon ik ook urenlang met de lego spelen, huisjes en autootjes maken. Lego was toen veel eenvoudiger dan tegenwoordig; hooguit blokjes, platen en wieltjes. Met lego en houten blokjes maakte ik een wegenstelsel op de grond met rotondes en parkeerplaatsen. Het ging de hele kamer door. En er moest plaats zijn voor mijn plastic paardjes. Later werd ik dan ook een echt paardenmeisje.
Een mooie pop met blond haar
Ik had een platte kartonnen aankleedpop waar je verschillende papieren kleertjes aan op kon hangen. Daar kon ik aardig zoet mee zijn en genieten hoe mooi ze er dan uitzag. Bij mijn achtste verjaardag kreeg ik nog een grote pop met lang blond haar, eigenlijk was ik er al een beetje te oud voor. Ook die moest mooie kleren aan en zelfs mijn eigen doopjurk, gemaakt van de trouwjurk van mijn moeder.
De sprookjesplaten werden eindeloos beluisterd
Uren luisterde ik naar de LP met sprookjes, ik kende ze zowat uit mijn hoofd. En ik las veel boeken. In het begin stond er een rijdende bibliotheek op het veld. Ik fantaseerde erover een boek te schrijven over een meisje genaamd Merel, die woonde in een vrijstaand huisje met een rieten dak met een naam erop als ‘Het lijsternest’. Een beetje de sfeer van de boekjes die in in die tijd las. Het leek me een mooie titel: Merel in het Lijsternest.
Verhalen vertellen
Aan mijn zussen vertelde ik graag verhalen, als we in de auto zaten en een langere reis maakten. Een spannend avontuur met een stoer meisje in de hoofdrol. Met rode oortjes luisterde ik naar de verhalen die de oude juffen en meesters van mijn lagere school vertelden. Toen bedacht ik me dat ik later graag juf wilde worden. Dat ben ik inderdaad ook geworden, maar het leven had uiteindelijk iets anders voor mij in petto.
Een kind met veel fantasie
Als kind keek ik de kat uit de boom, zo zei mijn moeder ooit. Een dromerig typje met veel fantasie. Nog steeds ben ik graag buiten. Nog steeds haal ik leesboeken bij de bibliotheek. Een aantal herinneringen uit mijn kindertijd zijn door mijn vader vastgelegd op foto. Met een glimlach blader ik door de fotoalbums en kijk naar het meisje met het blonde haar. Vanuit mijn stoel bij het raam, niet meer hoog in een boom, mijn eigen plekje, staar ik naar buiten, zie de bomen, de lucht en kijk naar de mensen die voorbij wandelen.
Ritueelbegeleiding
Nog steeds kunnen verhalen me ongelofelijk boeien. In mijn werk als ritueelbegeleider komt dat goed van pas. Tijdens de voorbereiding van een uitvaart bijvoorbeeld, ben ik altijd benieuwd naar hoe de overleden persoon was als kind en later als volwassene. Van de verhalen van oude mensen, zoals mijn oude buurtjes, kan ik ook erg genieten. Over de tijd van vroeger, de dingen die voorbij gaan.
Levenswending
Wil je mijn hulp bij het schrijven van een levensverhaal bijvoorbeeld voor bij een afscheid? Benieuwd naar wat ik als ritueelbegeleider voor jou kan betekenen? Zie mijn website www.levenswending.nl. Neem gerust contact met mij op om vrijblijvend kennis te maken, tel. 06-29078056 of karin@levenswending.nl.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.