Brief aan mijn gestorven vriendin

Lieve Catherine, in kleine letters lees ik jouw naam op de rouwkaart van je vader. Het is lang geleden dat je stierf, daarvan getuigt het kruisje achter jouw naam. Je was nog net geen 40 jaar. Wat zal jouw overlijden je ouders verdriet hebben gedaan. Zij overleefden jou ruim twintig jaar. De relatie met je ouders was best ingewikkeld. Waar jij vrij was in je doen en laten, hechtten zij aan traditionele waarden en normen. Nu zij er beiden niet meer zijn, is hun pijn gestorven met hen, zo gaat het door me heen. De tijd verglijdt en met de tijd glijdt alles heen. Twintig jaar waren wij vriendinnen. Ik schrijf je deze brief, zoals we lang geleden in een andere tijd kantjes volschreven aan elkaar.

Het leven daarachter was minder braaf
We leerden elkaar kennen bij het jongerenkoor van de kerk. Wij hadden meteen een klik en ik kwam al snel bij jou thuis. Jij was al wat langer bij het koor en vertelde over de liefdesperikelen daar. Ik viel van verbazing zowat van mijn stoel. Op zondag stond het koor braaf te zingen, maar het leven daarachter was minder braaf.

Ik was zo groen als gras
Uren zaten we met elkaar te kletsen, alles wat er tijdens de repetities en na afloop in het café gebeurde, werd tot in detail doorgesproken. Je vertelde dat je met de dirigent, wat ouder dan wij, naar bed was geweest. Dat vond ik best schokkend. Met mijn 19 jaar en opgegroeid in een gezin met alleen maar meiden, was ik zo groen als gras. Ik was stiekem verliefd op de pianist.

Vaartocht op de Biesbosch
Ik herinner me een vaartocht met het bootje Rust en Vrede van de dirigent in de Biesbosch, samen met de pianist en zijn vriendin. We legden aan op een eilandje, stookten een vuurtje, schoten met een luchtbuks op blikjes. Op foto’s zwier ik samen met de dirigent in de hangmat, sta ik naast jou achter het roer. Jullie stelden voor om naakt te gaan zwemmen, maar daar was voor mij geen denken aan.

Ook zocht je me op toen ik (begin 20 jaar) stoer alleen op vakantie was op Terschelling. Het was fijn om samen dingen te ondernemen.

Studentenleven
Jij ging studeren in Utrecht, klassieke talen. Ik zie me nog lopen vanaf het station naar jouw straatje in de binnenstad. Je woonde tegenover het indrukwekkende pand met de rode luiken met daarnaast Ruud’s Waskit, die kaarsen maakte. Ik moest een trapje op naar boven en in de uren daarna raakten we niet uitgepraat over ons liefdesleven en onze dromen.

Brieven
Tussendoor schreven we elkaar brieven, soms wel acht kantjes vol, totdat ik een lamme arm had. Ze liggen nog steeds hier in een schoenendoos bij al mijn andere brieven en kaarten. Jij hebt mij ooit mijn brieven teruggegeven. Ik heb ze opgezocht en een aantal teruggelezen.

Trouwen
Jij leerde een studiegenoot kennen. In een brief schrijf je dat jullie gaan trouwen, sneller dan gepland, onder druk van je ouders, die het een schande vinden voor de omgeving dat jullie samenwonen. Ook omdat het voordeliger is om samen een treinabonnement te hebben. Je bent net 21 jaar, achteraf gezien nog zo jong. Jullie verhuisden naar Deventer en af en toe zochten we elkaar op. Wat konden jullie boeiend vertellen over de antieke oudheid, Griekenland.

Een ingewikkelde relatie
Je kreeg een eetstoornis en werd erg mager. Jullie gingen scheiden en ik ging bij je langs in je kamer in een wit herenhuis aan de IJssel. Je kreeg een ingewikkelde relatie. Ik was bezorgd om je. Tenslotte verhuisde je naar Eindhoven, daar bezocht ik je nog één keertje.

Jouw overlijden
Toen kwam het bericht van je overlijden. Het hoe en wat blijft vaag voor mij. Je had geen gemakkelijk leven. Je leefde intens met pieken en dalen.

Bij jouw uitvaart in de kerk zag ik de dirigent weer terug. Ik zat achter hem op de harde bank. In de tijd van het koor had ik een week verkering met deze bijzondere man, maar dat is een ander verhaal.

Net als vroeger
Lieve Catherine, destijds waren we twee jonge vrouwen op de grens naar volwassenheid. Wat zou ik het heerlijk vinden om nog eens uren met je te kletsen, net als vroeger. Het heeft niet zo mogen zijn. Mijn leven ging door, waar dat van jou te vroeg stopte.

Ik hoop dat je in liefde met je ouders herenigd ben. Op de rouwkaart van je vader staat het zo (Vera Lynn)

We’ll meet again, don’t know where, don’t know when
But I know we’ll meet again some sunny day
Keep smiling through just like you always do
’Til the blue skies drive the dark clouds far away   

Liefs, Karin

Levenswending
Het schrijven van een levensverhaal is onderdeel van mijn werk als ritueelbegeleider. Voor meer informatie zie www.levenswending.nl