We wandelen nog een laatste keer langs de rivier, waar we zo vaak samen waren. Er waait een fris windje, het zonlicht schittert op het water. We zijn stil, onze gedachten gaan terug in de tijd. Naar de eerste keer dat wij elkaar ontmoetten, 21 jaar geleden. Ons huisje, het bos waar we dagelijks met de hond liepen. De geboorte van onze kinderen. De verhuizing naar een ruimer huis. 
Hoogte- en dieptepunten in ons leven en onze relatie. Maar vooral onze gezamenlijke uitstapjes, wandelingen, vakanties naar mooie plekjes. Daarin vonden wij elkaar. Nu gaan we ieder afzonderlijk verder na een verdrietige en zware periode. Het convenant is getekend, we zijn officieel gescheiden. Op het gras zie ik een glanzende zwarte veer liggen en ik raap ‘m op. Als ik me naar jou omdraai heb jij zo’n zelfde zwarte veer in je hand. We zien het als een teken, een symbool van verandering en vernieuwing. Vlakbij staat een majestueuze wilg aan de waterkant. We lopen ernaar toe en steken de twee veren tussen de ruwe schors. In stilte staan wij naast elkaar. Na alle chaos is het bijzonder om dit samen nog te kunnen doen. Een klein spontaan ritueel om dit moment te markeren in de tijd. Om recht te doen aan alles wat eens was en nog komen zal.
Als ik de symbolische betekenis van een zwarte veer opzoek, lees ik een mooie boodschap. Een zwart veertje komt nagenoeg altijd van een vogel. Vogels staan symbool voor vrijheid. Het einde van je proces is in zicht. Je bent bijna vrij. Vrij van (negatieve) gedachten, vrij van bindende contracten of vrij van aardse zaken. Ze geven aan dat je ergens afscheid van mag nemen. Als je denkt dat je niet meer kunt of het niet meer weet: houd vol, je bent er bijna. Vertrouw de engelen en het proces.
Ik ben aangesloten bij de Landelijk Beroepsvereniging van Ritueelbegeleiders.